Μουσική συμπαντική αρμονία
Τσε,Τάο.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια στην Απω Ανατολή, γνωρίζουν πως να διατηρούν το σώμα και το πνεύμα τους σε αρμονία με το σύμπαν, ενώ αυτοσυγκεντρώνονται στον ήχο της βαθειάς αναπνοής, αυτής που προέρχεται από το κέντρο του σώματος και ζεσταίνει το λαιμό την ώρα του διαλογισμού.
Στα αρχαία βουδιστικά κείμενα περιγράφονται αυτές οι τεχνικές που σήμερα αξιοποιούνται και κατηγοριοποιούνται σε διάφορες σχολές.
Αν απομονώσουμε τη βασική ιδέα, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά απλό και όλα καταλήγουν ξανά στον άνθρωπο που ανακαλύπτει τη σχέση του με το σύμπαν και φτάνει -αφού πρώτα ρυθμίσει την αναπνοή του με τη φυσική αρμονία- στην αρχή των πάντων που είναι -Ένα,- όπου δεν υπάρχει ποτέ σιωπή, αφού όλα βρίσκονται εν κινήσει.
Η συνεχής κίνηση της πνευματικής και υλικής ύπαρξης αποκαλύφθηκε ταυτόχρονα στον Ηράκλειτο και το Λάο Τσε.
Ο δεύτερος στο «Τάο Τε Τσιγκ» διατύπωσε το δρόμο για το πως ο άνθρωπος μπορεί να διατηρεί την αρμονία με αυτή την κίνηση.
Σε ότι μας αφορά, όταν ο μουσικός μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο της σοφίας, μπορεί να ακούσει και τη μουσική αυτής της αέναης κίνησης και μπορεί να μάθει από την επανάληψή της.
“Ανάμεσα στο άπειρο και στη γη το διάστημα είναι ένα τεράστιο κενό ανεξάντλητο. Αν το ανακινήσεις, πλούσια θα είναι τα δώρα του”.
Ο γέρο σοφός κάθεται στην κορφή ενός λόφου κάτω από ένα μεγάλο δέντρο και βάζει σε ταυτόχρονη κίνηση την αναπνοή και την καρδιά του με τη φύση ακούγοντας τους ήχους της. Δεν έχει κανένα σκοπό, καμιάν επιθυμία.
“Φτάσε ως την έσχατη κενότητα και πρόσεξε πως όλα τα πράγματα εργάζονται. Τα έχω δει να επιστρέφουν, τα έχω δεί να ανθίζουν, τα έχω δει να ξαναγυρίζουν στις ρίζες τους. Τί είναι λοιπόν γαλήνη; Το αποτράβηγμα είναι στις ρίζες σου, είναι η επιστροφή στο Τάο”.
Ο άνεμος που φυσάει στις καλαμιές ή σφυρίζει ανάμεσα στα κυπαρίσια, τα φύλλα ενός πλατάνου που θροϊζουν, το νερό που κυλάει σ’ ένα ρυάκι, το κύμα της θάλασσας που παρασέρνει τις πέτρες ή την άμμο στην ακτή, τα τζιτζίκια, οι τροξαλίδες τη νύχτα, το κελάηδισμα των πουλιών, το μούγκρισμα των άγριων ζώων αλλά και τα τραγούδια των φαλαινών, είναι τα αέναα ηχητικά μοτίβα της φύσης.
Αυτά τα μοτίβα αποκαλύπτονται ως μουσικά, σ’ εκείνον που χωρίς να βιάζεται, εγκαταλείπει τις σκέψεις του για να ενωθεί με το σύμπαν. Είναι μια γνώση που σήμερα ξεχνιέται όλο και πιο συχνά, όμως είναι απαραίτητο για κάθε μουσικό δημιουργό να την κατακτήσει στην πράξη.
Ιωάννης Μήδας
www.midasastrologia.gr
