Αχούρα Μάζντα και Άνγκρα Μαϊνιού[Ντρούζ]
ΖΩΟΡΑΣΤΡΙΣΜΟΣ
Το χάος,λοιπόν αποδεικνύεται ως το Ντρουζ, το ψέμα και η αταξία.
Η διαμάχη ανάμεσα στον Άσα [Αχούρα Μάζντα] και το Ντρουζ περιλαμβάνει όλο το σύμπαν, και την ανθρωπότητα που έχει ενεργό ρόλο σε αυτή τη σύγκρουση.
Η ενεργός συμμετοχή στη ζωή μέσω καλών σκέψεων, καλών λόγων και καλών πράξεων είναι απαραίτητη για τη διασφάλιση της ευτυχίας και τη διατήρηση της τάξης. Αυτή η ενεργή συμμετοχή είναι κεντρικό στοιχείο στην αντίληψη του Ζωροάστρη για την ελεύθερη βούληση, ενώ παράλληλα ο Ζωοραστρισμός απορρίπτει όλες τις μορφές μοναχισμού.
Ο Αχούρα Μάζντα θα κυριαρχήσει τελικά απέναντι στο κακό πνεύμα Άνγκρα Μαϊνιού ή Αριμάν, και τότε το σύμπαν θα βιώσει μία κοσμική αναγέννηση, ίδωμεν. Σε αυτή την τελική αναγέννηση, όλη η δημιουργία -ακόμα και οι ψυχές των νεκρών που αρχικά τιμωρήθηκαν στο σκοτάδι.
Στην ζωροαστρική παράδοση το πνεύμα του κακού αναπαρίσταται από τον Άνγκρα Μαϊνιού, που αναφέρεται και ως Αριμάν [Ντρούζ] ή καταστροφικό δόγμα, ενώ το καλό πνεύμα αναπαρίσταται από τον Αχούρα Μάζντα, όργανο του δόγματος της ένωσης για την πράξη της δημιουργίας.
Νερό και Φωτιά.
Στον Ζωροαστρισμό, το νερό και η φωτιά είναι κοινωνοί τελετουργικής αγνότητας και οι σχετικές τελετές είναι η βάση της λατρείας. Στη ζωροαστρική κοσμογονία, το νερό και η φωτιά αποτελούν το δεύτερο και το τελευταίο αντίστοιχα στοιχείο.
Οι ζωροάστρες χρησιμοποιούν την φωτιά που θεωρείται το μέσο για πνευματική ενόραση και σοφία, ενώ το νερό είναι η πηγή αυτής της σοφίας.
Η Ιστορία του Ηρόδοτου (440 π.Χ.) περιλαμβάνει μία περιγραφή της ευρύτερης ιρανικής κοινωνίας με αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του Ζωροαστρισμού, όπως για παράδειγμα η έκθεση των νεκρών. Επίσης σημαντική είναι η αναφορά της περιγραφής της πρώιμης περιόδου της εποχής των Αχαιμενιδών (648-330 π.Χ.) σε σχέση με τη φυλή των Μαγκί. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Μαγκί ήταν η έκτη φυλή των Περσών, πριν την ενοποίηση όλων της περσικής επικράτειας από τον Κύρο τον Μέγα, οι οποίοι φαίνεται να ήταν ιερατική κάστα του κλάδου του Ζωροαστρισμού στην Μεσοποταμία, συχνά αναφερόμενου και ως Ζουρβανισμός, και είχαν ιδιαίτερη επιρροή σε όλους τους τοπικούς ηγεμόνες της ευρύτερης περιοχής.
